Suriye savaşı giderek uzuyor ve uzadıkça akan kan, acı çeken insanlar çoğalıyor. Dünyanın süper güçleri, ortadoğuda söz sahibi olmak isteyen devletler, kudret sahibi tüm liderler kendi siyasal planlarını yaparken bu kanlı iç savaşın en büyük mağdurları şüphesiz çocuklar oluyor...
Binlercesi katledildi hepimizin gözü önünde, kurşunlar, kimyasal gazlar, bombalar alıp götürdü o küçük bedenlerini...
Ama bitmedi, bitmiyor çektikleri zulüm ve yokluk... Bu fotoğraf Cuma günü Mardin Kızıltepe'de çekildi. Boş bir arazide kurulan derme çatma brandalarda hayat mücadelesi veren Suriyeli aileler ve çocukları yaşıyor orada.
Ne yiyecek ekmekleri ne de üstlerinde başlarında doğru dürüst elbiseleri var, çocukların çoğunun ayağında ayakkabı bile yok.
Yırtık terlikler, eski delik ayakkabılarla idare ediyorlar ya da kar üstünde yalınayak geziyorlar. Çoğu bakımsız ve hasta çevredeki vatandaşların getirdiği ekmek ve sıcak çorbayla hayatta kalmaya çalışıyorlar.
Üstelik bu durum, bu insanlık dramı sadece Mardin Kızıltepe'deki mülteci çocuklara özgü değil, Türkiye'nin birçok kentinde şimdilerde durum aynı.
Sınırdan yüzlerce kilometre uzaklığındaki İstanbul ve İzmir'de herhangi bir köprü altında ya da cami avlusunda onlara rastlayabilirsiniz.
Gün geçtikçe çoğalıyorlar ve çoğaldıkça onlara uzanan yardım eli azalıyor, dramları çaresizlikleri sıradanlaşıyor. Hatta sırf Suriyeli oldukları için Türkiye'de iç siyaset malzemesi bile yapılıp, siyasi görüşlere göre değerlendiriliyorlar.
Halbuki herkes çok iyi biliyorki dünyada bir mülteciden daha mazlumu yoktur. Hele de o mülteciler kar üstünde yalınayak duran çocuklarsa...
Ne demeli, ne yapmalı, çözüm ne gerçekten bilmiyorum, varlığından şüphe duyduğum ve adına "küresel vicdan" dediğimiz şey, çoktan bu insanları ölüme ve yokluğa terk etmiş...
Sorsanız İnsanlık tarihinin en medeni, en iyi, en zengin nesli olarak tarif ederiz kendimizi. Sanki bu giderek çoğalan barbarlık, zulüm ve yoksulluk bizim eserimiz değilmiş gibi...
Her ne kadar gözlerimizi sımsıkı kapatsak da yine olmuyor, modern dünyamız katledilen ya da kar üstünde yalınayak gezen çocuklarla dolu ve en kötüsü hepimiz sadece şahidiyiz bu dramların...
Hüseyin Aladağ
